Na śliskim bruku w Londynie,

W mgle podksiężycowej, białej,

Niejedna postać cię minie,

Lecz ty ją wspomnisz struchlały.

Czoło ma w cierniu czy w brudzie

Rozeznać tego nie można;

Poszepty z niebem o cudzie

W wargach, czy piana bezbożna?…

Rzekłbyś, że to Biblii księga,

Zataczająca się w błocie,

Po którą nikt już nie sięga,

Iż nie czas myśleć o cnocie.

Rozpacz i pieniądz — dwa słowa —

Łyskają bielmem jej źrenic.

Skąd idzie?… Sobie to chowa,

Gdzie idzie?… Zapewne, gdzie nic!

Takiej to podobna jędzy

Ludzkość, co plącze dziś i drwi;

Jak historia… wie tylko: „Krwi!…”

Jak społeczność?… tylko: „Pieniędzy!…”